من و ما و عشقمان

اگرهمه ما قرار بود درباره عشقمان بنویسم فکر می کردید چند صفحه را سیاه می کردیم؟
و اگر قرار بود هر روز مطلبی درباره احساس و عشقمون بنویسیم تا چه مدتی میتوانستیم مطالب غیر تکراری بنویسیم!
چرا بعضی از ما به عشقمان می گوییم یک دنیا حرف داریم که باید به او بگوییم،آیا اگر قرار باشد همه آنها را بنویسیم بیش از چند صفحه میتوانیم بنویسیم؟
من فکر میکنم خودم جواب برخی سوالها را دارم.
بعضی وقتها عشق یک نفر آنقدر بر دل آدم سنگینی می‌کند که آدم فکر میکنه یک دنیا را در دل خود جا داده است.
در حقیقت ما یک دنیا حرف نداریم ما یک دل احساس داریم.
اگر قرار بود احساس خودمان را هر روز می نوشتیم شاید هر روز مینوشتیم " دوستت دارم " و کسانی که عشقی در دل دارند میدانند که این جمله هرگز تکراری نخواهد شد و هربار شنیدن آن (یا بهتر بگم فهمیدن آن) حتی از خواندن یک کتاب حرفهای عاشقانه ارزش بیشتری دارد.
به نظرم خوشبختی یعنی اینکه بدونی یک نفر دوستت داره و شیرین ترین لحظه ها زمانیست که میشنوی کسی می‌گوید که "دوستت دارم".